ในช่วงที่โควิด-19 ยึดพื้นที่สื่อแบบนี้ ข่าวบางอย่างถูกละเลยความสำคัญได้โดยง่าย เช่นเดียวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเหล่า “ลูกเรือ” ที่ทำงานบนเรือ ซึ่งถูกลืมทิ้งไว้กลางทะเล

ข่าวเกี่ยวกับเรือตามสื่อหลักมักเป็นเรื่องเรือสำราญ และโฟกัสไปที่ผู้โดยสาร เริ่มตั้งแต่ว่ามีตัวเลขผู้ติดเชื้อกี่คน มีมาตรการจัดการอย่างไร จนจบที่การอพยพผู้โดยสารทุกคนขึ้นจากเรือและส่งกลับบ้านโดยสวัสดิภาพ

แต่…

คนทั่วไปคงไม่รู้ว่า “ลูกเรือ” ไม่ได้ขึ้นฝั่งกลับบ้านไปกับเขาด้วย ส่วนใหญ่เฝ้าเรือกันทั้งนั้น!!!

จากข้อมูลพบว่าลูกเรือบนเรือสำราญราว 50,000 คนยังเคว้งคว้างอยู่บนเรือกลางทะเลมาตั้งแต่เดือนมกราคมแล้ว และคาดว่าต้องทนอยู่แบบไม่เห็นความหวังต่อไปอีกหนึ่งเดือนกว่าจะได้กลับบ้าน

หากนับดูจำนวนลูกเรือทั้งหมดบนเรือทุกประเภทในโลกที่ติดอยู่บนเรือขณะนี้มีมากกว่า 100,000 คน และทุกคนประสบปัญหาเหมือนกันคือมาตรการป้องกันไวรัสโคโรน่าสกัดไม่ให้พวกเขาเข้าประเทศ แม้กระทั่งขอเดินทางต่อเพื่อกลับบ้านก็ทำไม่ได้

ไม่ใช่ว่าบริษัทต้นทางไม่ได้พยายามทำอะไรเลย ในช่วงแรกก่อนยกระดับเป็นการระบาดใหญ่ บริษัทได้พยายามสรรหาทุกวิธีการเพื่อส่งลูกเรือกลับบ้านเช่นที่ดำเนินการกับผู้โดยสาร แต่พอระยะเวลาผ่านไป มาตรการยิ่งเข้มงวดมากขึ้น การจะส่งคนกลับบ้านทำได้ยากขึ้นทุกที

เช่นในสหรัฐอเมริกา ที่ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรค (Centers for Disease Control and Prevention) ออกข้อกำหนดไม่ยินยอมให้อพยพลูกเรือและผู้โดยสารกลับบ้านโดยเครื่องบินพาณิชย์ ยิ่งประกอบกับหลายประเทศปิดน่านฟ้าอีก แบบนี้ก็เหมือนดับความหวังกลับบ้านของคนบนเรือไปเลย

สภาพการใช้ชีวิตบนเรือถูกกำหนดให้มีการแบ่งแยกกักตัวกันชัดเจน คล้ายกับเรากักตัวอยู่บ้าน แต่ที่บ้านยังพอได้เดินไปไหนมาไหนและยังสบายใจเพราะมันคือ “บ้าน”

แต่ในห้องสี่เหลี่ยมที่มองไปก็มีแต่ผนังทั้งสี่ด้านกับหน้าต่างหนึ่งบาน นานวันเข้าสภาพจิตใจย่อมห่อเหี่ยวเป็นธรรมดา

นอกจากนี้ ลูกเรือเหล่านี้ยังมีความกลัวว่าไวรัสยังคงอยู่บนเรือ

มันเป็นความกดดันที่อยากจะบอกเล่าให้เข้าใจจริง ๆ

ขณะนี้พันธมิตรบริษัทยักษ์ใหญ่ในวงการเรือกำลังเรียกร้องและหาทางออกร่วมกับรัฐบาลของแต่ละประเทศที่ลูกเรือติดอยู่เพื่อหาทางช่วยเหลือลูกเรือ พันธมิตรแสดงความเป็นห่วงต่อสภาพจิตใจของลูกเรือเป็นอันมาก เป้าหมายคือต้องการพาลูกเรือกลับสู่อ้อมกอดของครอบครัวให้จงได้

พันธมิตรเสนอว่าหากทำการสลับลูกเรือกลุ่มเล็ก ๆ น่าจะพอทำให้สำเร็จได้โดยต้องได้รับความร่วมมือจากเมืองท่าด้วยเช่นกัน ส่วนเรื่องการหาเครื่องบิน สนามบิน และขั้นตอนการตรวจคนเข้าเมืองจะต้องได้รับความช่วยเหลือจากนักการเมืองโดยชูประเด็นด้านสิทธิมนุษยชนมาพูดคุยกัน

คงต้องรอดูความคืบหน้าต่อไป

พวกเราหวังว่าท้ายที่สุดแล้ว จะมีมาตรการช่วยเหลือออกมาโดยเร็วที่สุด

อ้างอิง